Η φήμη της Ορλεάνης, μια αντισημιτική φήμη

"Ποιος δεν έχει ακούσει για αυτές τις υποτιθέμενες εξαφανίσεις νεαρών κοριτσιών στα ενδυμαστήρια των καταστημάτων ρούχων της Ορλεάνης το 1969; Η φήμη ήρθε σε εμάς, μόλυνε άλλες πόλεις, διέδωσε επινοημένες παραλλαγές. Δεν ξέρουμε αν να γελάσουμε ή να κλάψουμε με την αναφορά της απαγωγής αυτών των νεαρών κοριτσιών μέσω των υπόγειων διαδρομών της Ορλεάνης σε ένα υποβρύχιο αγκυροβολημένο στον Λίγηρα... Αυτή η γοητεία των ανθρώπων για την ασύλληπτη ίντριγκα του συγγραφέα που είμαι. Αλλά το κλικ έγινε μέσα μου όταν ανακάλυψα τον αντισημιτικό χαρακτήρας της φήμης της Ορλεάνης, που όριζε τους Εβραίους εμπόρους της πόλης ως υποκινητές αυτής της «συναλλαγής με τους λευκούς».

Ζω στο Drancy. Κάθε μέρα περνώ μπροστά από αυτά τα κτίρια που στέγαζαν το στρατόπεδο διέλευσης Drancy και σχεδόν κάθε μέρα περνώ από το σταθμό Bobigny. Κάτι καταγράφεται μέσα μου σε κάθε ένα από αυτά τα περάσματα, το ίχνος ενός πόνου, το σημάδι του αδιανόητου. Επισκέφτηκα το Shoah Memorial, το κέντρο τεκμηρίωσής του. Σκέφτηκα να αφιερώσω χρόνο στο rέρευνα, με σκοπό μια μέρα να γράψω ένα θεατρικό έργο για το Shoah ή τον αντισημιτισμό. Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω αυτό το έργο λόγω έλλειψης χρόνου και έλλειψης περιορισμού του θέματός μου.

Η φήμη της Ορλεάνης είναι για μένα σήμερα η πύλη σε αυτό το συγγραφικό έργο. Μου προκαλεί το ενδιαφέρον δύο φορές, λόγω του αντισημιτικού του χαρακτήρα και επειδή στο επίκεντρο αυτής της φήμης, βρίσκουμε, όπως συχνά, έφηβους." Luc Tartar

​

​

​

Οι έφηβοι ως πρώτα θύματα

«Εδώ και αρκετά χρόνια γράφω θεατρικά έργα που απευθύνονται σε εφήβους, τους γονείς τους και τους γύρω τους, έχω δουλέψει πάνω σε διάφορα θέματα, τον σχολικό εκφοβισμό.

Το να θίξουμε το θέμα της φήμης σημαίνει για άλλη μια φορά να ενδιαφερόμαστε για την ευθραυστότητα των εφήβων, τις συλλογικές φαντασιώσεις, τις απειλές και τις απαγορεύσεις που μερικές φορές κραδαίνουν οι ενήλικες, σε αυτόν τον κατεστραμμένο κόσμο που τους αφήνουμε ως κληρονομιά.

Στην Ορλεάνη, τα νεαρά κορίτσια «εξαφανίζονται». Αυτό το «σβήσιμο» του κορμιού της νεαρής κοπέλας είναι ενδεικτικό της ταλαιπωρίας της εποχής αντιμετωπίζοντας τη χειραφέτηση των γυναικών και τη διεκδίκησή τους για μια θέση στην κοινωνία. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στις σχέσεις κοριτσιών-αγοριών τα τελευταία πενήντα χρόνια, αλλά η τρέχουσα οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική κρίση διευκολύνει την εμφάνιση νέων εντάσεων και την επιστροφή των πιο τρελών φημών. Είτε αποτελούν το αντικείμενο αυτών των φημών είτε είναι η πηγή τους, οι έφηβοι είναι τα πρώτα θύματα, το 1969 όπως και το 2020.

Το να γράφεις για τη φήμη της Ορλεάνης φυσικά τη θέτει σε προοπτική και τη συνδέει με όλες αυτές τις σύγχρονες φήμες και άλλες συνωμοσιολογικές διατριβές που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα, αμφισβητεί τι βρίσκεται στην καρδιά της εφηβείας και που δεν παύει να με αμφισβητεί, τη σχέση μεταξύ το άτομο και η ομάδα, η απόρριψη και η έλξη του άλλου, η ανάδυση του εφιάλτη σε πλήρη πραγματικότητα, ο φόβος ενός κόσμου που ταλαντεύεται και η λαβή- το σώμα μιας βίας να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Η ευθύνη μου ως συγγραφέας θεάτρου δεν είναι να αφήσω τους εφήβους μόνους μπροστά στη βία του κόσμου, βάζοντας θεατρικά λόγια σε αυτή τη βία, που είναι ένας τρόπος να την αμφισβητήσεις και να την καταπολεμήσεις." Luc Tartar